Adders

Afgelopen weekend ben ik na enkele maanden afwezigheid maar weer eens naar het Haaksbergerveen geweest, mijn thuisgebied. Mijn jaar project is weliswaar afgelopen (zie enkele blogjes terug) maar het gebied blijft natuurlijk mijn favoriete plek. Ik was benieuwd of er al weer adders waren te vinden. De temperatuur is tenslotte al weer wat hoger en het zou dus moeten kunnen. Tot mijn grote schrik zag het veen er op dit moment niet uit. Er is afgelopen winter groot onderhoud gepleegd en het veen is geheel op zijn kop gezet. Alle berken zijn gekapt, grote delen zijn afgeplagd en de paden lijken wel omgeploegd. Waarschijnlijk met een mooi resultaat over 2 jaar, maar op dit moment is het om te janken. Het ziet er niet uit. En voor de adders, reden van mijn bezoek, zo te zien ook een klein drama. Op de vaste plekken langs de Duitse grens, waar anders een royaal aantal adders was te vinden lag nu nog maar 1 adder. De enigste adder die ik verder heb gevonden lag op een bekende plek midden in het veen, waar alles nog intact gebleven was. Hier heb ik nog enkele mooie foto´s kunnen maken, maar over het geheel genomen was ik zwaar teleurgesteld. Voorlopig kom ik niet veel in het Haaksbergerveen denk ik. Ik denk dat het wel 2 jaar duurt voor het veen weer mooi is om te bezoeken. Tot dan blijft het wat behelpen. Ik ga (tijdelijk) op zoek naar een nieuw gebied om me in uit te leven. Je hoort nog van me wat dit gaat worden.

Sneeuwloze klokjes

Net als veel andere natuurfotografen geniet ik ook van het feit dat het voorjaar om de hoek begint te kijken. Langzaam worden de dagen wat langer en er komt steeds meer moois te voorschijn om te fotograferen. Eén van de voorlopers van het voorjaar zijn voor mij de sneeuwklokjes. Soms steken ze hun witte kopjes al boven de grond uit als er nog sneeuw ligt. Dit jaar mocht dat helaas niet zo zijn, we hebben amper sneeuwvlokken gezien de afgelopen winter. Maar gelukkig zijn de sneeuwklokken er wel. Grote groepen bloeien bij mij in de tuin en dat vraagt erom om te worden vastgelegd. Innovatief bezig zijn met de klokjes kan bijna niet meer. Elke zichzelf respecterende fotograaf heeft er al foto's van gemaakt in allerlei omstandigheden en composities. Dus ga ik de tuin in met de gedacht om gewoon een mooie plaat te maken. Ik heb iets in mijn hoofd en dat ga ik proberen te bereiken. Ik wil graag een foto van een sneeuwklok in een highlight opname, waarbij de tere schoonheid van het klokje naar voren moet komen. Ik kies voor een wat softe belichting met een heel beperkte scherptediepte. Door behoorlijk over te belichten krijg je extra zachtheid aan de foto. En dit is het uiteindelijk geworden. Niets bijzonders, maar voor mij wel het gevoel van voorjaar.

Zaaddozen

Zoals in het vorige blog reeds vermeld heb ik me ook bezig gehouden met het fotograferen van wat zaden en zaaddozen. Zaken waar ik al wel honderd keer aan voorbij ben gelopen en niets bijzonders in zag. Tot ik vorige week eens van dichtbij keek. Schitterend zoals deze strukturen in tegenlicht veranderen in kleine juweeltjes. De fijne, delicatie draadjes van de zaadbolletjes lichten prachtig op in de laatste stralen van het zonlicht. Door te belichten met spotmeting krijg je alle controle over het uiteindelijke resultaat. Dit in combi met een heel geringe scherptediepte vind ik prachtig om te doen. Grappig zijn ook de vliegende zaden. Een groepje van vier wapperde in de wind heen en weer aan een miniscuul klein spinnewebdraadje. Hierdoor zijn ze te fotograferen, al blijft het ontzettend lastig om ze scherp in beeld te krijgen. Vele opnames later had ik dan eindelijke het resultaat zoals me dit voor ogen stond. Bewust overbelichten geeft een soort silhouet opname van de zaden. Tot slot een dubbelopname van enkele zaaddozen. Door één van beide opnames licht onscherp te laten zijn krijgt de gemixte foto een wat soft uiterlijk meteen scherpe kern. Leuk om te doen. Uiteraard moet dit wel vanaf statief, anders lukt dit nooit.