Pages

Witte kwikstaart

Eén van de vogeltjes die je momenteel bij ons in de omgeving veel ziet is de witte kwikstaart. Druk heen en weer vliegend om zijn jongen te voeren. Dan weer op de grond, met het karakteristiek opwippende startje, dan weer op het uitkijkpaaltje en dan weer op het prikkeldraad. Met een beetje geduld en met behulp van de mobiele schuilhut (de auto dus) kun je vlak bij komen en de mooiste platen maken. Maar soms moet het geluk ook wat mee zitten. Met de 500 mm sigma op het toestel zat ik te wachten tot de kwikstaart weer op een paaltje zou gaan zitten, als ik hem uit mijn ooghoek aan zie komen vliegen. Direkt zie ik dat hij niet op het paaltje afgaat maar op het prikkeldraad net even iets verderop. Dus lens iets draaien en scherpstellen. En ik een fraktie van een seconde zie ik hem dan ook al in beeld verschijnen. Als in een reflex druk ik af. Klak-klak-klak-klak. Een snelle serie van een aantal opnames achter elkaar. Dan bij het terug kijken blijkt er één opname uit te springen. Direkt voor de landing op het draad, vleugels gespreid met mooi licht erop, pootjes gestrekt en de blik op het landingspunt gericht. En nog lekker scherp ook met beweging in de vleugels. Dat gaat je honderd keer mis, maar zo nu en dan is het dan een keer helemaal goed. Machtig mooi als iets zo goed lukt !



Ringelrups

Met het mooie zonnig weer en de hoge temperaturen van afgelopen week is er een ware babyboom ontstaan in de natuur van allerlei insecten. Het zoemt, bromt en fladdert aan alle kanten om ons heen. Terwijl ik op zoek ben naar de boomkikker in het Witteveen (waarvan ik er overigens maar één heb gevonden, die op een plek zat dat fotografisch niet de moeite was en dus niets is geworden) zie ik opeens in de braamstruik een schitterend gekleurde rups kruipen.
Hij heeft aan het ene uiteinde een blauwe kop met twee grijze vlekken, wat er net uitziet als ogen. Daaromheen een wilde haardos, dat alle kanten op staat. Schitterend om te zien. Verrekte moeilijk om goed in beeld te krijgen. Door de toch redelijk aanwezige wind en het feit dat de Ringelrups absoluut niet van plan was om stil te zitten was het nogal lastig om een scherpe opname te krijgen. Maar na vele onscherpe beelden weggegooid te hebben blijven er toch nog enkele scherpe opnames over. Waarvan dit er één is. Overigens is de rups volgroeid maar een onopvallende nachtvlinder. Wat geel/bruin achtig uiterlijk met twee bruine banden over de vleugels. Niet bijster spectaculair, in tegenstelling tot de rups.



Eéndagsvlieg

Als ik de naam ééndagsvlieg hoor, dan moet ik eerlijk zeggen dat het bij mij een super deprimerend gevoel oproept. Wie wil er nu maar één dag leven ! Maar goed, in hun korte bestaan als vlieg moet alles in die ene dag gebeuren. Nadat ze als nymfe in het water hebben geleefd, komen in het voorjaar op een mooie warme dag er honderden tegelijk uit het water, waarna ze de metamorfose ondergaan tot ééndagsvlieg. Het enigste doel die dag is het voortplanten, om zo de soort in stand te houden. De volwassen vliegen hebben zelfs geen monddelen om te eten. Direkt na de paring zetten de vrouwtjes de eieren af in het water, waarna er een nieuwe verborgen generatie van de eendagsvlieg zich kan ontwikkelen. Slechts enkele uren na het paren zijn de ouderdieren dood, ze hebben hun taak volbracht. Als je de eendagsvlieg eens van dichtbij bekijkt, dan zijn het ware kunstwerkjes. Een ragfijn netwerk als vleugels, fijner dan het fijnste kantwerk. Elegante lange sprieten, zogenaamde staartdraden waaien in een zachte bries heen en weer. En als zo'n dier dan ook nog eens onder de knalrode zuring gaat hangen is het plaatje voor mij kompleet. Klik ... een mooie macro plaat !



Grutto

Enkele weken geleden ben ik met de fotoclub Natuurfocus naar de Arkemheen polder geweest. Dit is een van de oudste polders in Nederland, gelegen kort boven Nijkerk, tegen de randmeren van de Flevopolder aan. Een prachtig gebied om in het voorjaar te bezoeken, want in deze tijd van het jaar komen de weidevogels terug en gaan hier hun territorium afzetten om te gaan nestelen. Ik kan hier enorm van genieten, en dan met name van de Grutto's. Hun fanatieke gedrag, het "vechten" van de mannetjes om de beste plaatsen in de wei, waar ze met een hoop gefladderd om elkaar heen draaien en vliegen, en het vanaf een paaltje de omgeving afspeuren, op zoek naar concurrentie. Geweldig vind ik dat. Op een gegeven moment zit ik in de auto vlak bij een weidehek te wachten tot een Witte Kwikstaart op het hek gaat zitten, als er opeens iets vlak langs het raam scheert en boven op de paal van het hek landt. Een Grutto, op nog geen vijf meter afstand ! Schitterend. En hij maakt zich totaal niet druk om mij of mijn camera. Valt zelfs zo nu en dan bijna in slaap. Hij zit zelfs zo dichtbij dat ik met de 500mm lens een portret van zijn kop kan maken. Gelukkig sta ik op een kleine helling en voorzichtig laat ik de auto iets achteruit rollen, totdat ik de Grutto met de 500mm vol in beeld heb. Dan heb ik alle tijd om het een en ander uit te proberen. Eerst de standaard foto´s van een Grutto op een paaltje. Dan als bij toeval zakt mijn lens iets naar beneden en verschijnt er aan de rand van de lens een wazig vlak in beeld. Dat blijkt de autospiegel te zijn die deels voor de lange lens terecht komt. Hierdoor ontstaat er opeens een surrealistisch beeld, alsof de Grutto in de mist zit. Een prachtig effekt vind ik zelf, waar ik na enig spelen met de hoogte van de reflectie en de afstand van de lens tot de spiegel uiteindelijk onderstaande foto van heb weten te maken. Ik ben er helemaal tevreden over, een mooie mysterieuze plaat van een schitterende vogel.